Recensie The Next Gig..

Richard Wagenaar schrijft voor The Next Gig.NL..

Ik weet niet hoe het gaat hier in een poppodium, maar hebben we nog tijd, vroeg Eric Devries zich af nadat hij en zijn bandgenoten al lekker lang aan het spelen waren en de sfeer er goed inzat. Die tijd bleek al enige tijd verstreken te zijn, melde de stagemanager van Simplon in Groningen desgewenst. Om het concert niet als de spreekwoordelijke nachtkaars uit laten gaan klonk het enthousiast van het podium: “dan doen we er nog eentje”. Dat hadden er ook best twee of drie mogen zijn, want het publiek had even daarvoor nog massaal meegezongen met de Americana artiest uit Gelderland en alle aanwezigen hingen nog aan de lippen van Devries. De zanger is dan ook verantwoordelijk voor één van de mooiste in Nederland uitgebrachte Americana platen van de laatste tijd met ‘Song & Dance Man’. De loopbaan van Eric Devries telt vele van deze hoogtepunten. Al jong verzorgde hij met zijn toenmalige band het voorprogramma van The Jam, met een andere band won hij op een haar na De Grote Prijs van Nederland en tegen het einde van de vorige eeuw was hij gitarist bij de band Bengels met onder andere B.J. Baartmans waarmee hij tegenwoordig ook speelt in Hidden Agenda Deluxe en het roemruchte Matthews Southern Comfort de band van Fairport Convention zanger Iain Matthews. Onder eigen naam bracht hij nu vier albums uit. Naast ‘song & dance Man’ zijn dat ‘Little of a Romeo’ in 2004 hierna volgde ‘Sweet Oblivion’ in 2007 en in 2014 ‘Close to Home’. Een gelouterde artiest dus die weet hoe je het publiek meeneemt in de muziek. Devries was niet alleen naar Simplon getogen. Op contrabas had hij Lucas Beukers meegenomen die eerder bij onder meer Gé Reinders en recent NinaLynn speelde of nog speelt. Aan de andere kant van de frontman multi-instrumentalist Janos Koolen die ook bij The Lasses speelt en samenwerkt met bijvoorbeeld Margje Wittermans en Frederique Spigt. Een gezelschap dat de nodige podium en studiokilometers heeft gemaakt. Dat bleek al snel na het mooie begin met ‘Little White Lies’, waarmee het trio vlot van start ging om daarna met ‘Jericho’s Walls’ zich ook van de ingetogen kant te laten zien. Schitterend was ‘Ballad of a Song & Dance Man’. Een nummer geïnspireerd door Iain Matthews die, een beetje verloren op een hotelkamer in Londen, Van maar even belde en uitnodigde. Van Morrison kwam even later inderdaad langs om een biertje te doen, maar uiteindelijk ging het lied toch gewoon over Eric Devries zelf. Prachtige liedjes regen zich aan één en via het rustige ‘Soften the Ground’ toonde ‘Close to Home’ zich prachtig en meer uptempo. Het was niet alleen maar hosanna met zang en dans. ‘Don’t Let Me Be’ is een liedje over depressie kondigde de zanger aan en inderdaad was het een indrukwekkende sad song. ‘Memories’ ging dan weer over een reis naar Tulsa, Oklahoma, waar de Americana vertolker de wijsheid op deed dat waar je ook gaat, je altijd jezelf meeneemt en dit deelde via een lekker stevig nummer. De set werd mooi opgebouwd en muzikaal was het Janos Koolen die op gitaar, banjo of mandoline steeds hele fijne accenten zette. Lucas Beukers zorgde onopvallend voor een stevig fundament voor zijn bühne-genoten op zijn bas. De stem van Devries is prettig met een vleugje doorleefdheid, maar vooral ook een besef waar zijn sterke vocale punten zitten en hoe zwakheden te ontwijken. Hij weet zijn nummers goed te brengen. Ieder liedje kende een rustige en fijne aankondiging, waardoor het vaak duidelijker werd wat de schrijver inspireerde of hoe het nummer tot stand was gekomen. Hier werd, terecht, de tijd voor genomen om dit goed te doen, maar ook met humor de zaal nog meer te betrekken. Er sprak de nodige ervaring uit. Veel eigen geschreven liedjes en nu en dan een cover, zoals het emotionele door John Prine en met gedachte aan zijn vader tijdens de lockdown gezongen nummer ‘Hello in There’ waar te merken was dat dit dicht bij huis kwam voor de zanger, zowel door het overlijden van voorbeeld Prine als de scheiding met zijn vader. Hoewel nu en dan gebracht met een lach, vertolkt hij toch oprechte verhalen van menselijk onvermogen. Vlak voor hij maar eens naar de tijd ging informeren, kreeg de band Simplon als één man uit volle borst aan het zingen in nog een cover. Tja over tijd en daarom werd dit fijne concert op verrassende locatie passende besloten met de ‘Songwriters Blues’. Een lekker stevig besluit van een voortreffelijke avond Americana en als het zo mooi en gezellig is, wie kijkt dan op zijn horloge.

Interview met New Folk Sounds..

Goed gesprek met Marius Roeting van New Folk Sounds.. Zijn laatste album onder eigen naam –Song & dance man – is een pareltje.
‘Waarom is deze Eric Devries niet veel bekender en meer gewaardeerd?’ Daarmee besloot ik mijn recensie van zijn laatste album Song & dance man. Tijd om Devries daarover maar eens aan te spreken, zeker nu een vervolg van de Song & dance man tournee op stapel staat.

26Oktober: Eindhoven

Mooi stukje over aanstaand optreden in de Rozenknop in Eindhoven op www.folkforum.nl{..} Eric Devries ziet alvast naar uit naar zijn optreden in Eindhoven, hij laat weten dat de band na de zomer nog weer een stapje is gegroeid: “We begonnen in Edam en Oostenrijk en hebben net de opening van ’t seizoen gedaan bij Open Road Sessions en bij Trouble Tree Folk en het dak ging er af… Echt heel fijn met deze band!

De band bestaat naast Devries op zang en gitaar uit Janos Koolen (gitaar, banjo, mandoline), Lucas Beukers (bas) en Tijmen Veelenturf (viool).{..}

Lees meer hier: https://www.folkforum.nl/concert/15139-eric-devries-met-band-in-eindhoven-26-10-2022

Recensie / Review The Next Gig.NL

Richard Wagenaar schrijft voor TheNextGig.nl :

Song & Dance Man 2021


Al een leven in de muziek heeft Eric Devries er op zitten. Al in 1992 was hij vlakbij de winst in De Grote Prijs van Nederland. De laatste jaren is hij vooral solo actief, in Matthews Southern Comfort en met het gezelschap Hidden Agenda Deluxe, waarmee hij platen maakt, maar ook regelmatige andere overzeese artiesten op vakkundige wijze van ondersteuning voorziet. Goede wijn rijpt, goede kaas wordt smaakvol ouder en ook Eric Devries heeft zijn beste werk wellicht voor de tweede helft van zijn loopbaan bewaard. Het album ‘Song & Dance Man’ dat even geleden uitkwam is namelijk een prachtig album van een tot wasdom gekomen muzikant die precies weet hoe hij zijn kracht kan inzetten om met weinig middelen iets moois te maken. “I see a Young Man ageing slow”, zingt Devries zelf in Jericho Walls, een man met een mooie toekomst voor zich. Qua genre zit Eric Devries in de folky en bluegrass kant van de Americana. ‘Song & Dance Man’ is de vierde plaat van Eric Devries solo. Eerder bracht hij ‘Little Of A Romeo’ uit in 2004 en ‘Sweet Oblivion’ volgde drie jaar later en in 2014 kwam ‘Close To Home’ uit. Geen kwantitatief groot aanbod, maar de kwaliteit is ook van belang. Voor dit nieuwe album vertrouwde hij op Janos Koolen voor de productie en Koolen speelt ook tal van instrumenten in. Het is een nagenoeg akoestische plaat geworden. Rustig en zorgvuldig van opzet, maar goed uitgekiend en slim opgenomen voor maximale sensibiliteit. Na het aftellen begint het album lekker met het uptempo ‘Little White Lies’. Een lekkere inleiding, beetje roadsong, beetje intern onderzoek en mooie accenten van de mondharmonica. In ‘Jericho Walls’ valt onmiddellijk een heerlijke viool op bespeelt door Joost van Es, en in een rustig, deels wat bedrukte, aan de andere kant ook optimistisch, nummer heeft ook het beluisteren van de tekst prioriteit, want dit is één van de nummers met prachtige lyrics. Het tempo gaat er nog verder uit in de sterke ballade ‘Ballad Of A Song & Dance Man’ waar het album ook zijn titel aan ontleent. De opbouw in het album is heel fijn, want van het rust punt van het extreem gevoelige en melancholische ‘Soften The Ground.’ golft het weer de andere kant op via het fijne, steeds urgentere ‘Time Is All’. Devries blijft goede nummers aan één rijgen. Het fantastische trage en zorgvuldige ‘All I Know How To Do’, het countryswingende ‘Another Round’, en is dat Sophie Janna die haar fraaie stem leende aan dit album voor vocale ondersteuning. Het is een mooi gevarieerd Americana album dat niet onderdoet voor alles van over de plas. Gewoon een product om te koesteren met het rustige ‘Don’t Let Me Be’, de introverte smeekbede ‘Mary’ of het dansbare But For The Grace’. Een heerlijk, nagenoeg akoestisch album van een artiest op de top van zijn kunnen en uitstekende begeleiders is de conclusie bij het afsluitende ‘Sunday Eve in Amsterdam’ waar alles nog even mooi bij elkaar komt.